Swords of bravery [2]
(เหตุการณ์ในช่วงปิดเทอม ก่อนขึ้นชั้นปีที่ 2)
ตัวละครในตอนนี้:
รอสส์ เอวาริสเต ทหารรับจ้างแห่งแอเรียส [-]
โคร่า คราวลีย์ นักกายกรรมแห่งแอเรียส [-]
------
รุ่งเช้า แสงแรกนวลตาตัดกับปราการสูงหนาทึบทึมอันแข็งแกร่งแห่งคาโนวาลให้ทอดเงายาว บนถนนปูด้วยหินที่สึกกร่อนจากล้อเกวียนและเกือกม้า นักเดินทางจำนวนหนึ่งทยอยออกจากประตูกลของเมืองที่เคลื่อนเปิด เสียงกุกกักจากพื้นหินดังก้องเป็นระยะสม่ำเสมอ เคล้าคลอกับเสียงนกกา ทำลายความเงียบงันยามราตรีให้สลายไป
พวกเขาขี่ม้ามุ่งขึ้นเหนือ ทิ้งกีส์เลนไว้เบื้องหลัง
กลางทุ่งหญ้ากว้างที่เคยเขียวขจี ลมหนาวกำลังพัดพา จึงไม่อาจท่องเที่ยวชื่นชมความงดงามรอบตัวได้นานนัก...ทั้งสองแวะพักตามหมู่บ้านรายทาง นั่งรับประทานอาหารตามร้านเล็กๆ พักม้าเป็นระยะ ไม่ให้พวกมันต้องเหน็ดเหนื่อยเกินไป...ไออุ่นจากเตาผิงและแสงไฟอ่อนจางจากร้านรวงประปรายตามเขตที่อยู่อาศัยทำให้การเดินทางครั้งนี้ไม่ยากลำบาก โคร่าไม่เร่งร้อน เธออยากใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดกับการเดินทางที่ไม่ได้มีบ่อยครั้ง เพราะฉะนั้นเขาจึงตามใจเธอ
เย็นวันนั้น เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียงที่ค่อนข้างแคบและแข็ง ห้องยังคงอบอุ่น แต่อยู่ไม่สบายเท่าใด โดยเฉพาะเมื่อคลี่แผ่นหนังตราเวทมนตร์อันเป็นเครื่องมือสำคัญของกลุ่มทหารรับจ้างที่เขาสังกัด ข้อความที่ปรากฏทำให้เขานิ่งงัน
เจ้าชายนาวีนสิ้นพระชนม์ ในพิธีตามไตรเศียรคชสาร
คิ้วหนาขมวดเคร่ง กับคำสั่งอันว่างเปล่า
ในใจของประชาชนชาวแอเรียสอย่างทหารรับจ้าง รอสส์ เอวาริสเต ไม่เคยสนใจว่าใครจะขึ้นมามีอำนาจ เพียงแต่...เจ้าชายนาวีน ออราเรียส เป็นรัชทายาทที่เขาไม่สามารถมองเห็นหนทางอื่นของพระองค์ได้นอกจากบัลลังก์ราชา
เป็นความรู้สึกใจหาย และแปลกใจ มากกว่าเศร้าเสียใจ
คาโนวาลห่างไกลจากแอเรียสมากเกินไป...เกินกว่าที่เขาจะรับคำสั่งใดจากผู้ควบคุม
เขามองออกไปนอกหน้าต่าง พระจันทร์เดือนหงายปรากฏเลือนรางบนท้องฟ้าสีม่วงน้ำเงิน เมืองเล็กๆแห่งนี้เงียบสงบแทบจะทันทีที่ตะวันตกดิน แสงสว่างภายนอกมีแต่แสงตะเกียงที่ลอดกรอบหน้าต่างบ้านเรือนออกมา และกองไฟที่จุดให้ความอบอุ่นแก่นักเดินทางเร่อีกฝั่งหนึ่งของกำแพงเมือง
มีคนกลุ่มหนึ่งดูคุ้นตา พวกเขาแบกสะพายห่อผ้าที่หน้าตาเหมือนเครื่องดนตรี ผ่านหน้าโรงพักแรมของพวกเขา ตรงไปยังลานต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล แล้วจึงนั่งลงรวมกลุ่มกัน หยิบเครื่องดีดมาลองเสียง ตั้งสายใหม่ หนึ่งในนั้นแขวนตะเกียงกับกิ่งไม้ใหญ่ ส่องแสงวูบไหวตามแรงลมพัดพา บทเพลงแผ่วเบาชวนคุ้นหูเริ่มบรรเลงขึ้นช้าๆ ผู้คนที่ผ่านไปมาเริ่มหยุดยืนเฝ้าฟัง
เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะดังขึ้น เรียกให้เด็กหนุ่มหันกลับมา รอสส์ลุกยืนขึ้น พับแผ่นหนังสอดเก็บไว้ใต้เสื้อคลุมด้านนอก สาวเท้าตรงไปดึงประตูเปิดเข้ามา...โคร่ายืนอยู่ตรงหน้าเขา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พูดถึงนักดนตรีที่กำลังเริ่มจัดแสดงอยู่อย่างร่าเริง จำได้ว่าเป็นนักดนตรีที่เจอกันในกีส์เลน กำลังจะเดินทางไปเวนอล
รอสส์พยักหน้า ตอบรับคำ
เขาเห็นแต่รอยยิ้ม...รอยยิ้มที่ราวจะนึกถึงความสนุกสนานรื่นเริง
เด็กสาวเดินกึ่งวิ่งนำหน้า มือเพรียวคว้ามือของเขา พาให้ตามไปด้วยกัน บนถนนปูหินสีทึมเทา ยามโพล้เพล้ที่ความมืดมิดเริ่มโรยตัว เสียงฝีเท้าของทั้งสองดังเป็นจังหวะ จนหยุดยังลานใต้ต้นไม้
แสงตะเกียงแกว่งไกว ปลายนิ้วของนักดนตรีกรีดสายตึงให้สั่นสะเทือน กังวานสดใส อบอุ่นละมุนละไม แม้อยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นของฤดูหนาว หญิงสาวที่มาด้วยกันกับนักดนตรีนั้นนั่งอยู่เคียงข้าง เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้คนรอบกาย ก่อนเปล่งเสียงขับร้องบทเพลงงดงามให้ประสานกัน
นักร้องสาวเริ่มเต้นรำ ท่าทางสดใสสนุกสนาน กระโดดเว้นและปรบมือเป็นครั้งคราว แม้จังหวะเร่งสักเท่าใด เสียงหวานนั้นก็ไม่ขาดห้วงลงไปเลย
โคร่าวาดเท้าตามจังหวะของเพลง เร่งเร้าร่าเริง กระพรวนข้อเท้าส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง เธอยังจับมือเขาไว้ พลันก็คลี่ยิ้ม
“รอสส์เต้นเป็นรึเปล่า?” นักกายกรรมแห่งแอเรียสถามพลางหัวเราะน้อยๆ
เด็กหนุ่มยักมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง กระชับมือของเธอไว้แน่น
แทนคำตอบ เขาโอบรั้งเอวเธอเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลง จนใกล้ชิดกัน
“ไม่รู้...เธอคงต้องสอนฉันหน่อยแล้วล่ะ”
รองเท้าหนังตบลงกับพื้นดิน ร่างกายเคลื่อนไหว ดนตรีนำทาง เงาดำทอดยาวเหนือพื้นลานกว้าง ขยับไปเป็นจังหวะ เอนอ่อนและผ่อนปรน สลับโลดโผนรุนแรง เรือนผมสีทองสุกสว่างสะบัดพลิ้วเรืองรอง เด็กสาวร่ายรำ และเขาก็ก้าวตามเธอ
คืนเดือนหงาย ราตรีมืดมิด บทเพลงนั้นกล่าวถึงพระจันทร์
ราวกับจะอยู่ในความฝัน
ความฝันที่ไม่มีความสูญเสียใดๆเกิดขึ้นเลย
------
อากาศหนาวที่โรยตัวอย่างเชื่องช้าทำให้หยดน้ำค้างบนยอดหญ้าเริ่มจับตัวแข็ง เป็นผลึกใสระยิบระยับในยามเช้า ธารน้ำหลากหลายสายที่ไหลเอื่อยจากเขตภูเขาสู่แม่น้ำเลทิสทางตะวันตกล้วนเย็นจัด พวกเขาควบขี่ม้าข้ามสะพานแล้วสะพานเล่า ฝ่าสายลมและละอองน้ำจากลำธารกระซ่านเซ็น จนพื้นดินเริ่มสูงชันขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็เข้าสู่ที่ราบเชิงเขา เขตเหนือสุดของคาโนวาล...รอยต่อสู่เทือกเขาทอดยาวอันเป็นพรมแดนธรรมชาติระหว่างอาณาจักรนักรบและอดีตจักรวรรดิอันเกรียงไกร
"ที่นี่ก็มีงานประลองเหรอเนี่ย..." รอสส์รำพึงเมื่อพวกเขาผ่านทหารยามที่ประตูเมืองเข้าไป ยิ้มขบขัน "คาโนวาลนี่บ้าเลือดอย่างที่เขาเล่ากันจริงๆ"
"อยากจะไปบ้าเลือดกับเขาก็ยอมรับมาเถอะน่า..." โคร่ากลั้นขำ เธอหันมองสีหน้าของคนข้างตัว ดูเหมือนใครคนนั้นพร้อมจะคว้าดาบลงไปท้าใครก็ตามที่ผ่านไปผ่านมา เพื่อพิสูจน์ฝีมือตนเอง สายตาของเขาไล่มองอาวุธละลานตาที่ผู้คนรอบตัวสะพายกับบ่าอย่างสนอกสนใจ ราวกับกำลังประเมินฝีมืออยู่กลายๆ ด้วยท่าทีว่าคุ้นเคยกับการกระทำนี้เสียเหลือเกิน
...ไม่น่าจะมีแต่คาโนวาลที่บ้าเลือดล่ะมั้ง
ทหารรับจ้างแค่นเสียงจากลำคอ "มันก็ขึ้นอยู่กับว่ารางวัลน่าสนแค่ไหน" ว่าพลางก็ควบม้าไปยังป้ายประกาศที่ใกล้ที่สุด ไม่ไกลจากบริเวณสำหรับรับสมัครนักสู้ที่มีผู้คนค่อนข้างแออัด "อ่า...ฉันเพิ่งซื้อดาบใหม่ตอนเข้ามาเรียน คงยังไม่อยากได้เพิ่ม" นัยน์ตาคู่สีเขียวหม่นเหลือบมอง "เธอล่ะโคร่า...อยากได้รึเปล่า"
งานประลองที่โคลเทนครั้งนี้ไม่ใหญ่อย่างในกีส์เลน รับสมัครผู้กล้าเพียงไม่กี่คน คล้ายจะเป็นงานที่จัดฆ่าเวลาระหว่างพักจากฤดูกาลประลองครั้งก่อน เป็นงานแบบแพ้คัดออก กำหนดเวลาภายในสองวัน จึงนับว่าไม่กระทบวันเดินทาง
ส่วนของรางวัล...
"ถ้าอยากได้จะไปสู้ชิงมาให้หรือ" เด็กสาวถาม สายตามองยังเครื่องประดับรูปทรงแปลกตาที่วางอยู่ตามร้านค้า มันทำจากเหล็กกล้าเป็นส่วนใหญ่ ประดับด้วยลวดลายมากกว่าอัญมณี โดยรวมแล้วไม่ถูกรสนิยมเธอเท่าใด แต่ก็สวยงามมากพอจะต้องเหลียวมอง
"ใช่"
โคร่าหันมองคนข้างตัว นึกสงสัยขอบเขตของคำตอบนั้น
"ถ้าอย่างนั้น..."
มือบางชี้ไปยังดาบคู่เล่มงาม วางไขว้ขัดกันในกรอบกระจกใสที่ตั้งอยู่เหนือแท่นโลหะสำหรับรางวัลในงานประลอง
รอสส์มองตามปลายนิ้ว แล้วหันมายิ้มให้กับเธอ
------
ปลายดาบเย็นเยียบแนบลงกับผืวกายของฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง
ก่อนนี้นักดาบแห่งแอเรียสเสียทีลงไปกลิ้งคลุกฝุ่น เขาย่อตัวลงคุกเข่า ค่อยลุกยืนอย่างเชื่องช้าและซวดเซ แต่แล้วในวินาทีที่นักรบแห่งคาโนวาลจะวาดดาบลงเป็นครั้งสุดท้าย ปลายแหลมของดาบยาวสีเทาหม่นก็ถูกเสือกมาตรงหน้า ประชิดจนบาดดั้งจมูก เกือบลงถึงดวงตา แม้คนที่ยังลุกยืนไม่เต็มเท้าดีจะไม่ได้หันมามองด้านหลังของตนเลยก็ตาม
ร่างสูงชะงักไปกับรอยเลือดที่หยดมาตามดั้งจมูกของตน พร้อมกันนั้นดาบยาวก็ค่อยเคลื่อนมานาบข้างลำคอ สัมผัสเย็นเยียบของโลหะทำให้นักรบหนุ่มเจ็บใจ...และสิ่งที่ทำให้เจ็บใจยิ่งกว่าคือสีหน้ากึ่งเยาะเย้ยจากเด็กหนุ่มอ่อนวัยตรงหน้าที่เพิ่งจะเบือนหน้ากลับมาหา
"ขอโทษด้วยนะครับ" นักดาบจากต่างแดนพูดยิ้มๆ ขยับยืนอย่างงามสง่า ยามที่เสียงประกาศชัยชนะขานชื่อของเขา "...พอดีว่าไม่มีกฎห้ามเล่นละครในการประลองดาบ"
นักรบตรงหน้าเด็กหนุ่มถอนหายใจหนักๆ "ฉันพลาดเอง..." มือสวมถุงมือหนังนั้นเอื้อมมาตบบ่าอดีตศัตรูที่เพิ่งกำชัย "โชคดีแล้วกัน ฉันจะรอดู"
"ขอบคุณที่อวยพรครับ" นักดาบผู้อ่อนวัยกว่าหัวเราะน้อยๆ เขาค้อมศีรษะนิดหนึ่งราวกับจะขอโทษอย่างจริงจัง ก่อนจะเดินออกจากลานกว้างไปพร้อมกัน
ใบหน้าคมคายเงยขึ้นมองเพดาน เห็นตราสัญลักษณ์ของเมืองแบบวาดสีบนปูนเปียกปรากฏอยู่ด้านบน เขาเลื่อนสายตาลงช้าๆ ปล่อยเวลาให้ผ่านไปพักใหญ่ การประลองอีกหลายคู่ผ่านพ้นไป จนเกือบถึงรอบสุดท้ายที่เขาจะต้องต่อสู้กับผู้ชนะในกลุ่มเหล่านี้ เด็กหนุ่มจึงลุกขึ้น เดินเลี่ยงออกจากห้องพักสำหรับผู้ร่วมประลอง ก่อนยกมือให้กับผู้ชมที่นั่งแถวด้านหน้า ริมสุดติดกับขอบรั้วฝั่งเดียวกัน นักดาบต่างแดนส่งยิ้มกว้างอย่างมั่นใจให้กับเด็กสาวผมสีบลอนด์สว่างที่รวบไว้ครึ่งศีรษะที่มองตรงมา ไม่พูดอะไร และไม่ทำอะไรมากไปกว่ายืนพิงกำแพงสูงกั้นกลางเงียบๆ เฝ้ามองการต่อสู้กลางสนามที่กำลังจะสิ้นสุด
บ่ายวันนี้จะเป็นรอบตัดสิน...นัดสุดท้ายสำหรับการชี้ชะตา ว่าใครจะเป็นผู้ได้รับชัยชนะสูงสุด และได้ครอบครองดาบคู่ทรงเพรียวประดับอัญมณีงดงาม เหมาะมือสำหรับนักสู้ที่ต้องการความว่องไวเฉียบคม อาชีพของผู้เข้าร่วมประลองครั้งนี้จึงหลากหลาย มีตั้งแต่นักรบ นักล่า นักดาบ ไปจนถึง...
ร่างหนึ่งล้มลงส่งเสียงหนักๆจากกลางลานประลองกว้าง ชื่อของผู้ชนะขานลั่นดังทั่วสนาม เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าของเด็กหนุ่มให้คลี่กว้างยิ่งขึ้นอย่างนึกสนุก
“ดราโกเมียร์ เดย์...นักดนตรีแห่งคาโนวาล!”
ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะได้ประลองกับคนที่สุดแสนจะคุ้นตา
ชายหนุ่มผมยาวรูปร่างผอมบาง ฉายานักดนตรี ยืนโค้งอยู่กลางสนาม ต่อหน้าร่างของคู่ต่อสู้ที่พลาดเสียหลักล้มกระแทกพื้นหมดสติไป และกำลังได้รับการปฐมพยาบาลโดยคณะผู้เยียวยาประจำลานประลอง เขาคลี่ยิ้มน้อยๆกับชัยชนะที่ได้รับ พลางก็หันมามองนักดาบที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาในครั้งสุดท้าย
นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของนักดนตรีสังเกตเห็นเด็กสาวที่นั่งอยู่บนอัฒจันทร์ ก่อนจะเลื่อนมาสบตากับนักดาบต่างแดน แววตาคู่นั้นเป็นประกายหยอกเย้า คล้ายกับรู้ทันความลับหรือจุดมุ่งหมายบางอย่างของเด็กหนุ่ม
‘เจอกันอีกแล้วนะ’ ริมฝีปากของผู้เพิ่งได้รับชัยชนะขยับอย่างไร้เสียง
นักดนตรีผู้ชนะการประลองไม่ใช่ใครคนไหน
...แต่เป็นคนเดียวกับที่เคยนั่งอยู่ที่ลานต้นไม้ ดีดเครื่องสาย และขับร้องบทเพลงแสงจันทร์อันงดงามในค่ำคืนนั้นเอง
------
มีดบินเพิ่งเฉียดผ่านข้างแก้มไปเมื่อวินาทีก่อน ตามมาด้วยมีดอีกเล่มหนึ่งที่อีกข้าง และร่างของคู่ต่อสู้ที่เข้ามาประชิด พร้อมกับดาบที่เหวี่ยงวาดอย่างรวดเร็ว
รอสส์ แอลลิส นักดาบแห่งแอเรียส หมุนตัวหลบในท่วงท่าที่ปราศจากความสวยงาม ก่อนเสือกดาบจากใต้ลำตัวของตนไปสกัดการโจมตีครั้งใหม่จากอาวุธในมือของคนที่ได้ฉายาว่านักดนตรี
ดราโกเมียร์สาวเท้าไปเก็บมีดที่ปักอยู่ไม่ไกลจากเท้าของตนอย่างเชื่องช้า คู่ประมือของเขาอยู่ไกลนัก และดูเหมือนจะกำลังประเมินความสามารถที่ไม่คุ้นเคยกับวิถีทางการต่อสู้เช่นนี้ พื้นที่ปลอดภัยจึงมากพอจะให้ชายหนุ่มยืนควงมีดสบายๆ
“สละดาบให้ฉันเถอะน่า” นักดนตรีพูดยิ้มๆ สาวเท้าเข้าหาอีกฝ่ายช้าๆ นัยน์ตาคู่สีฟ้าพราวระยับ ท่าทีดูไม่เหมือนศิลปินที่ห่างไกลจากการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย “อย่างนายน่ะไปประลองงานอื่นเดี๋ยวก็ได้เงินมาเป็นถัง หาซื้อใหม่ก็ได้”
“ถ้าฉันยอมแพ้จริงๆ?” รอสส์แค่นหัวเราะ มองหน้าคู่ต่อสู้ที่ขำจนตัวโยน
“เรื่องแบบนั้น...ถ้านายทำขึ้นมาก็หมดสนุกน่ะสิ”
เงาร่างของคนตรงหน้าวูบไหวนิดหนึ่ง ก่อนจะจางหายไป
เด็กหนุ่มก้มหน้าลงนิดหนึ่ง กราดสายตามองความเคลื่อนไหวรอบตัวที่กระทั่งอากาศยังผิดปกติ ชั่ววินาทีนั้น มือแกร่งขยับกระชับดาบยาวในมือ พู่สีขาวที่ปลายด้ามแกว่งไกวเล็กน้อย เขาเคลื่อนเท้าไปด้านข้าง ตั้งหลักเตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจเข้ามาประชิดได้ตลอดเวลา
รองเท้าหนังยันพื้นดินจนเกิดเสียงเสียดสีและฝุ่นขึ้นมาเล็กน้อย มือซ้ายเคลื่อนประคองดาบ ก่อนผลักให้วาดเป็นวงรอบตัวและเบี่ยงทิศขึ้นเหนือศีรษะ ครอบคลุมพื้นที่รอบตัวของเขาเป็นวงกลม
ได้ยินเสียงคมโลหะปะทะกันที่เหนือศีรษะ นักดนตรีแห่งคาโนวาลกระชากดาบกลับก่อนพลิกตัวเบี่ยงออกยามเคลื่อนจากกลางอากาศลงสู่พื้นดิน รอสส์ขยับดาบฟาดฟันต่อเนื่อง ไม่ปล่อยโอกาสให้หยุดชะงัก เขาสาวเท้าเข้าใกล้ หักโหมโจมตีรุนแรง ไม่ให้นักสู้ที่ว่องไวเหนือกว่าตน และมีอาวุธระยะไกล สามารถปลีกตัวออกไปได้อีก
เด็กหนุ่มวาดดาบให้นักดนตรีกลายเป็นฝ่ายตั้งรับ และต้องใส่ใจกับการตั้งรับจนไม่อาจคิดพลิกแพลงอะไรอย่างอื่น บางครั้งเขาก็เสือกดาบตรงเข้าหาจุดตาย ซึ่งทำให้ความสนใจของฝั่งตรงข้ามต้องหยุดอยู่ที่คมอาวุธของตนเพียงอย่างเดียว
คิ้วขมวดเกร็ง ริมฝีปากเม้มแน่น ยามที่กระชากดาบกลับแทงเสียบตรงไปด้านหน้าและวาดเฉียงขึ้นด้านบนซึ่งเป็นจุดอ่อนเดียวที่เขามองเห็นในขณะนั้น แต่กลับปะทะคมมีดสั้นที่นักดนตรีซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อ อาวุธด้ามเล็กนั้นกระเด็นไปไกล ร่วงหล่นหมุนลงบนพื้น ไม่สามารถเก็บกลับมาได้เร็วๆนี้ ทว่ามันได้ช่วยปกป้องจุดตายของผู้เป็นเจ้าของ ไม่ให้บาดเจ็บ หรือต้องพ่ายแพ้
นัยน์ตาคมสังเกตทุกอากัปกิริยาของคู่ต่อสู้ เขาไม่รู้สึกเลยสักนิดว่านี่คือศิลปินนักดนตรี สัญชาตญาณทุกอย่างคือนักรบ นักสู้ ทั้งทักษะการใช้อาวุธพลิกแพลงหลากหลายนั้นก็เข้าขั้นไม่ธรรมดา น่าสงสัยว่าทำไมเขาจึงออกเดินทางเป็นนักดนตรีเร่...และตัวตนที่แท้จริงของดราโกเมียร์ เดย์ ซึ่งชื่อไม่เข้ากันเลยกับนามสกุล นั้นคือใคร
แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่รอสส์ แอลลิส จำเป็นต้องรู้
มีดบินจากมือหนึ่งขว้างวูบผ่านจุดที่เขามองไม่เห็น เฉียดท่อนแขนที่กำลังขยับดาบไปทิศทางนั้น บาดเสื้อจนมีรอยขาด เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าตนได้รับบาดเจ็บหรือไม่ โลหิตที่สูบฉีดในร่างและความคิดทั้งหมดล้วนมุ่งแต่การเอาชนะ...ทำงานนี้ให้สำเร็จ...ความรู้สึกอื่นใดตลอดร่างจึงไม่อาจผ่านเข้ามาสู่ห้วงแห่งการรับรู้
จะเป็นใคร มาจากไหน...ตัวเขาจะบาดเจ็บหรือไม่...ไม่สำคัญ
ก็แค่ต้องชนะ
ไม่มีการต่อรอง ไม่มีทางเลือกอื่นทั้งนั้น
ไม่มีคำว่าทำไม่ได้
รอสส์ทิ้งตัวลงต่ำจนเกือบหมอบราบกับพื้น พร้อมกันนั้นก็ชี้ดาบจากล่างขึ้นบนขึ้นเหนือศีรษะของตน
ปลายสุดของคมโลหะจรดยังใต้คางของนักดนตรีหนุ่ม ก่อนเลื่อนเรื่อยมาถึงกลางลำคอ
นัยน์ตาคู่สีฟ้าสดเหลือบลงมองจากด้านบน ยิ้มแบบติดจะขำ แม้อาวุธจะจ่ออยู่ที่จุดตายของตนเอง “เมื่อยไหมท่านั้น”
“เมื่อย” รอสส์ยอมรับ เขาขยับตัวขึ้นนั่งคุกเข่า ยังไม่เคลื่อนอาวุธจากอีกฝ่าย “แต่กฏก็คือใครบุกถึงจุดตายได้ หรือทำให้คู่ต่อสู้สลบไป คือฝ่ายชนะ...ผมก็แค่ทำตามข้อแรก”
ดราโกเมียร์ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว พลางยักคิ้วให้ “จะเอาดาบไปให้แฟนเหรอนายน่ะ”
เวลานั้น โฆษกของการประลองประกาศชื่อของนักดาบจากแอเรียสพอดี เสียงพูดคุยของผู้ชมล้วนดังอื้ออึง รอสส์เก็บอาวุธกลับฝัก ก่อนลุกยืนขึ้น ถอดถุงมือหนังออกข้างหนึ่ง ปัดฝุ่นดินที่เปรอะเปื้อนตั้งแต่หัวจรดเท้าออกด้วยมือเปล่า แล้วจึงมองตรงยังคู่ต่อสู้ที่เพิ่งพ่ายแพ้ไปไม่นาน
“เธอสั่งมา ผมก็ทำตามคำสั่ง...”
คำตอบนั้นไม่ชัดเจน และนักดาบก็ไม่สนใจจะทำให้มันชัดเจน นัยน์ตาของเขาเบือนยังเด็กสาวที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม รอยยิ้มงดงามมีหลากหลายความรู้สึกปนกัน...ทั้งดีใจ ภูมิใจ ร้อนใจ เป็นห่วง...หรืออาจจะมากกว่านั้น
รอสส์เดินตรงไปยังประธานแห่งการประลอง โค้งให้อย่างเป็นพิธีการ ก่อนรับดาบคู่ที่งดงามจนสะดุดตานั้นมาจากมือของผู้เป็นประธาน ยิ้มเป็นเชิงยอมรับและปฏิเสธคำชักชวนให้อยู่ต่อที่นี่...บอกแต่เพียงว่านายของเขาสั่งมาให้ประลอง จะอยู่ต่อทำงานคงไม่ได้จริงๆ
เด็กหนุ่มรอคอยอยู่ไม่ไกลจากปะรำพิธี จนผู้คนบางตา จึงเข้าไปหาคนที่มาด้วยกัน เขากระชับมือที่ฝักของดาบคู่ไว้ในมือ แล้วหยุดยืนตรงหน้าเธอ
นักดาบแห่งแอเรียสย่อตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่ง พลิกด้ามดาบหาเด็กสาว และยื่นมือทั้งสองข้างตรงให้ ราวกับอัศวินที่รับมอบตำแหน่งหน้าที่จากผู้เป็นนาย
โคร่า คราวลีย์ ยืนมองอยู่ตรงนั้น...คล้ายกับชั่งใจกับท่าทางของคนตรงหน้า แต่เธอก็เอื้อมมือทั้งสองมารับด้ามดาบนั้นจากผู้ส่งมอบ คาดมันกับเข็มขัดไว้ ความสวยงามของดาบคู่นั้นเหมาะกับเด็กสาวมากกว่าผู้ที่ลงสนามประลองเป็นไหนๆ
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า...” เด็กสาวพูดเสียงเบา มองร่างสูงที่ค่อยลุกยืนขึ้น และแววตาที่เปลี่ยนไป “เมื่อกี้เห็นแขนเธอถูกมีดบาด”
เด็กหนุ่มชะงักไป ก่อนจะค่อยยกแขนขวาที่ชุ่มด้วยเลือดจนผืนผ้าเป็นปื้นกว้างสีดำคล้ำขึ้นมาต่อสายตา พลันสีหน้าของเขาก็เริ่มแสดงความเจ็บปวด กัดฟันแน่น “ก็...ที่จริงฉันก็เพิ่งสังเกต”
โคร่าคว้ามือของเขา ลากให้นั่งลงกับม้านั่ง ดึงแขนมาใกล้ ถลกแขนเสื้อขึ้นสูงถึงศอก แล้วเม้มปากเมื่อเห็นรอยคมมีดที่ถากลึกเป็นแนวยาว
“เพิ่งสังเกตได้ยังไง...” เด็กสาวพึมพำ ยามคลี่กระเป๋าพกพาออก นำกระปุกยาวางข้างตัว พร้อมกับผ้าพันแผล บรรจงเช็ดคราบเลือดออกด้วยผ้าขาว แตะนิ้วที่เนื้อยานุ่ม ป้ายตามขอบแผลอย่างแผ่วเบา เธอถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งพันผ้าจากส่วนปลายแขนเรื่อยขึ้นไป “ขอบคุณนะ แต่ทีหลังไม่เอาแล้วนะแบบนี้”
รอสส์ขยับยิ้ม เขายกแขนที่พันด้วยผ้าขึ้นมอง สายตาคู่นั้นอ่อนลง “...มากกว่านี้ก็ยังได้”
โคร่าหยุดมือที่ผูกปมผ้า เงยหน้าขึ้นสบตา “ขีดที่ไม่ได้...มันเท่าไหนกัน”
ไม่มีคำตอบเป็นคำพูดใดๆ
มีแต่แววตาของเขาที่สื่อถ้อยคำทุกอย่าง
และเธอก็ไม่ออกปากถาม ถึงแม้หลายครั้งจะอยากให้เขาพูดออกมาก็ตามที
------
[To be continued]
